Policy
Created on 11th September, 2021
Sit enim idem caecus, debilis.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nam si quae sunt aliae, falsum est omnis animi voluptates esse e corporis societate. Duo Reges: constructio interrete. Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Iam illud quale tandem est, bona praeterita non effluere sapienti, mala meminisse non oportere? Istius modi autem res dicere ornate velle puerile est, plane autem et perspicue expedire posse docti et intellegentis viri.
Comprehensum, quod cognitum non habet?
Ille igitur vidit, non modo quot fuissent adhuc philosophorum de summo bono, sed quot omnino esse possent sententiae. Iam argumenti ratione conclusi caput esse faciunt ea, quae perspicua dicunt, deinde ordinem sequuntur, tum, quid verum sit in singulis, extrema conclusio est. Sed et illum, quem nominavi, et ceteros sophistas, ut e Platone intellegi potest, lusos videmus a Socrate. Quis Aristidem non mortuum diligit? Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem. Aut haec tibi, Torquate, sunt vituperanda aut patrocinium voluptatis repudiandum. Obscura, inquit, quaedam esse confiteor, nec tamen ab illis ita dicuntur de industria, sed inest in rebus ipsis obscuritas. Ut aliquid scire se gaudeant? Semper enim ita adsumit aliquid, ut ea, quae prima dederit, non deserat. Restatis igitur vos;
Praeteritis, inquit, gaudeo.
Nec enim absolvi beata vita sapientis neque ad exitum perduci poterit, si prima quaeque bene ab eo consulta atque facta ipsius oblivione obruentur. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Quocirca eodem modo sapiens erit affectus erga amicum, quo in se ipsum, quosque labores propter suam voluptatem susciperet, eosdem suscipiet propter amici voluptatem. At vero si ad vitem sensus accesserit, ut appetitum quendam habeat et per se ipsa moveatur, quid facturam putas? Illud autem ipsum qui optineri potest, quod dicitis, omnis animi et voluptates et dolores ad corporis voluptates ac dolores pertinere? Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Haec quo modo conveniant, non sane intellego.
Ea possunt paria non esse.
Videsne igitur Zenonem tuum cum Aristone verbis concinere, re dissidere, cum Aristotele et illis re consentire, verbis discrepare? Illud urgueam, non intellegere eum quid sibi dicendum sit, cum dolorem summum malum esse dixerit. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? De malis autem et bonis ab iis animalibus, quae nondum depravata sint, ait optime iudicari. Ita fit ut, quanta differentia est in principiis naturalibus, tanta sit in finibus bonorum malorumque dissimilitudo. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Nam nec vir bonus ac iustus haberi debet qui, ne malum habeat, abstinet se ab iniuria. Societatem coniunctionis humanae munifice et aeque tuens iustitia dicitur, cui sunt adiunctae pietas, bonitas, liberalitas, benignitas, comitas, quaeque sunt generis eiusdem. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae te ipsum probaturum esse confidam. Nam quicquid quaeritur, id habet aut generis ipsius sine personis temporibusque aut his adiunctis facti aut iuris aut nominis controversiam. Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico.
Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser. Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur. Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum; Quod autem magnum dolorem brevem, longinquum levem esse dicitis, id non intellego quale sit. His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Aliud est enim poëtarum more verba fundere, aliud ea, quae dicas, ratione et arte distinguere. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi;